De weg naar het onbekende
Door: Nana
Blijf op de hoogte en volg Nana
17 Februari 2018 | Australië, Launceston
Good evening vanuit Launceston!
Ik heb al meerdere berichtjes getypt, maar nog niks helemaal met anderen gedeeld. Ik wil wekelijk/tweewekelijks iedereen op de hoogte houden van mijn avontuur. Want het is een heel avontuur. Nu zit ik alleen in mijn huurhuisje, want het is nog zomer hier in Australië. Iedereen heeft nog zomervakantie. Aanstaande maandag begint mijn oriëntatieweek die speciaal georganiseerd is voor studenten die voor het eerst komen studeren at UTAS. Ik kijk hier heel erg naar uit, vooral in het ontmoeten van nieuwe mensen maar ook naar de activiteiten die ze hier bieden. Zo heb ik gehoord dat er wekelijkse tripjes zijn naar mooie plaatsen binnen Tasmanië. Tasmanië is ongeveer 1,5x zo groot als Nederland en heeft ongeveer het inwoners aantal van Rotterdam. Een beetje groot zoals je je wel voor kan stellen. Tot nu toe heb ik alleen Launceston gezien, maar daar gaat snel verandering in komen. De mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn allemaal super aardig en altijd bereid om je te helpen. Dus een goed begin. Mijn reis was lang, maar de weg naar het vertrek toe was denk ik het moeilijkst. Het begon wanneer ik erachter kwam dat er een mogelijkheid is om in Australië te studeren, toen was ik verkocht. Uiteraard kan je een gedeelte van mijn opleiding volgen in Finland, Duitsland, België etcetc Maar …. AUS-TRA-LIË!!! Dat is toch van een andere koek. Daarna ging het snel, voordat ik het wist had ik me al aangemeld op school om in aanmerking te komen om in Tasmanië te gaan studeren. Maar na deze toezegging ging het nog sneller. Nu was het de bedoeling dat ik alles ging regelen, zo moet je je aanmelden bij de hogeschool, je moet een visa regelen, een accommodatie noem het maar op. Maar na mijn stage wist ik het ineens niet meer, het weggaan kwam wel heel erg dichtbij en ik begon te twijfelen of ik nog wel weg wou gaan, kan ik het wel, ben ik niet te laat met het regelen van alles en kan ik wel op mijn eigen benen staan. Maar na een heel goed gesprek met mama en Juul en de steun van de rest. Ben ik zelf tot de conclusie gekomen dat ik wou gaan, kostte wat het kost. Toen begonnen de kriebels pas echt!!
Ik ben op woensdag 14 februari vertrokken van Amsterdam en ben op vrijdag 16 februari aangekomen in Launceston. Het was een hele lange reis, maar eentje waar ik naar uit heb gekeken. Ik ben in totaal zo’n 33 uur gereisd en ben 10 uur vooruit in de tijd gegaan. Super gek als ik er zo over nadenk. Het vliegen ging goed, ik heb hele leuke mensen ontmoet. Zo ontmoette ik een Duits koppel dat onderweg was naar de malediven voor een vakantie. In Juni zijn ze 30 jaar getrouwd. Op het vliegveld van Abu Dhabi kwam ik iemand uit Nederland tegen, Laura. Ze was onderweg naar Sri Lanka om te gaan surfen met een vriendinnetje. Op het vliegveld van Melbourne kwam ik een 67 jarige vrouw tegen die me inspireerde om mijn leven te leven zoals ik dat wil en in het vliegtuig naar Launceston kwam ik Anthony tegen, een dokter uit Manilla. Super leuke en aardige mensen. Eenmaal aangekomen ontmoette ik Louisa, mijn huisgenoot voor het eerst. Ze kwam me ophalen, echt heel aardig. De eerste keer dat je door Launceston rijdt kijk je je ogen uit. Het vliegveld ligt redelijk afgelegen, maar eenmaal richting de stad wordt het bizar. Zo is het heel heuvelachtig, rijdt iedereen links, zijn er huisjes tegen de bergen gebouwd en is er een grote rivier. Voor iemand die ‘nog’ niet veel heeft gereisd was dit een hele omslag, maar ook het besef dat dit mijn ‘thuis’ zal worden voor de komende vijf maanden. Eenmaal in het huisje, kwam ik erachter dat de router het nog niet doet, dus even nog geen internet. Gelukkig ligt de universiteit letterlijk op 3min loopafstand en kan ik toch op wifi. Maar buiten dat ziet het er heel goed uit, mijn kamer hier is groter dan mijn kamer thuis hahaha dusja. Daarna hebben we nog wat boodschappen gedaan voor de volgende dag, want de volgende dag zou ik alleen zijn. Louisa ging weer terug naar Hobart, naar haar familie. Logisch natuurlijk, aangezien ze nog vakantie heeft en daar genoeg dingen te doen heeft. Voor mij was het ook wel even goed, want zo kon ik even bijkomen van mijn lange reis en alles een beetje laten zakken. Inmiddels heb ik mijn eerste ‘echte’ dag in Australië erop zitten en schrijf ik dit. Ik geloof het nog niet helemaal, het is allemaal nog allemaal zo onwerkelijk. Des te meer kijk ik ernaar uit om naar school te gaan, want dan wordt het werkelijkheid. Op dit moment voel ik me heel erg geliefd, zeker na het lezen van al jullie lieve berichtjes in mijn ‘notebook’. Toen kwam wel even het besef dat ik het echt ga doen, dat de droom in mijn hoofd letterlijk werkelijkheid wordt. Op dit moment ben ik alles nog een beetje aan het verwerken, maar zodra ik meer weet/hoor/beleef of gewoon iets geks, dan laat ik het jullie weten :)
With lots of love!!
Nana
Ik heb al meerdere berichtjes getypt, maar nog niks helemaal met anderen gedeeld. Ik wil wekelijk/tweewekelijks iedereen op de hoogte houden van mijn avontuur. Want het is een heel avontuur. Nu zit ik alleen in mijn huurhuisje, want het is nog zomer hier in Australië. Iedereen heeft nog zomervakantie. Aanstaande maandag begint mijn oriëntatieweek die speciaal georganiseerd is voor studenten die voor het eerst komen studeren at UTAS. Ik kijk hier heel erg naar uit, vooral in het ontmoeten van nieuwe mensen maar ook naar de activiteiten die ze hier bieden. Zo heb ik gehoord dat er wekelijkse tripjes zijn naar mooie plaatsen binnen Tasmanië. Tasmanië is ongeveer 1,5x zo groot als Nederland en heeft ongeveer het inwoners aantal van Rotterdam. Een beetje groot zoals je je wel voor kan stellen. Tot nu toe heb ik alleen Launceston gezien, maar daar gaat snel verandering in komen. De mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn allemaal super aardig en altijd bereid om je te helpen. Dus een goed begin. Mijn reis was lang, maar de weg naar het vertrek toe was denk ik het moeilijkst. Het begon wanneer ik erachter kwam dat er een mogelijkheid is om in Australië te studeren, toen was ik verkocht. Uiteraard kan je een gedeelte van mijn opleiding volgen in Finland, Duitsland, België etcetc Maar …. AUS-TRA-LIË!!! Dat is toch van een andere koek. Daarna ging het snel, voordat ik het wist had ik me al aangemeld op school om in aanmerking te komen om in Tasmanië te gaan studeren. Maar na deze toezegging ging het nog sneller. Nu was het de bedoeling dat ik alles ging regelen, zo moet je je aanmelden bij de hogeschool, je moet een visa regelen, een accommodatie noem het maar op. Maar na mijn stage wist ik het ineens niet meer, het weggaan kwam wel heel erg dichtbij en ik begon te twijfelen of ik nog wel weg wou gaan, kan ik het wel, ben ik niet te laat met het regelen van alles en kan ik wel op mijn eigen benen staan. Maar na een heel goed gesprek met mama en Juul en de steun van de rest. Ben ik zelf tot de conclusie gekomen dat ik wou gaan, kostte wat het kost. Toen begonnen de kriebels pas echt!!
Ik ben op woensdag 14 februari vertrokken van Amsterdam en ben op vrijdag 16 februari aangekomen in Launceston. Het was een hele lange reis, maar eentje waar ik naar uit heb gekeken. Ik ben in totaal zo’n 33 uur gereisd en ben 10 uur vooruit in de tijd gegaan. Super gek als ik er zo over nadenk. Het vliegen ging goed, ik heb hele leuke mensen ontmoet. Zo ontmoette ik een Duits koppel dat onderweg was naar de malediven voor een vakantie. In Juni zijn ze 30 jaar getrouwd. Op het vliegveld van Abu Dhabi kwam ik iemand uit Nederland tegen, Laura. Ze was onderweg naar Sri Lanka om te gaan surfen met een vriendinnetje. Op het vliegveld van Melbourne kwam ik een 67 jarige vrouw tegen die me inspireerde om mijn leven te leven zoals ik dat wil en in het vliegtuig naar Launceston kwam ik Anthony tegen, een dokter uit Manilla. Super leuke en aardige mensen. Eenmaal aangekomen ontmoette ik Louisa, mijn huisgenoot voor het eerst. Ze kwam me ophalen, echt heel aardig. De eerste keer dat je door Launceston rijdt kijk je je ogen uit. Het vliegveld ligt redelijk afgelegen, maar eenmaal richting de stad wordt het bizar. Zo is het heel heuvelachtig, rijdt iedereen links, zijn er huisjes tegen de bergen gebouwd en is er een grote rivier. Voor iemand die ‘nog’ niet veel heeft gereisd was dit een hele omslag, maar ook het besef dat dit mijn ‘thuis’ zal worden voor de komende vijf maanden. Eenmaal in het huisje, kwam ik erachter dat de router het nog niet doet, dus even nog geen internet. Gelukkig ligt de universiteit letterlijk op 3min loopafstand en kan ik toch op wifi. Maar buiten dat ziet het er heel goed uit, mijn kamer hier is groter dan mijn kamer thuis hahaha dusja. Daarna hebben we nog wat boodschappen gedaan voor de volgende dag, want de volgende dag zou ik alleen zijn. Louisa ging weer terug naar Hobart, naar haar familie. Logisch natuurlijk, aangezien ze nog vakantie heeft en daar genoeg dingen te doen heeft. Voor mij was het ook wel even goed, want zo kon ik even bijkomen van mijn lange reis en alles een beetje laten zakken. Inmiddels heb ik mijn eerste ‘echte’ dag in Australië erop zitten en schrijf ik dit. Ik geloof het nog niet helemaal, het is allemaal nog allemaal zo onwerkelijk. Des te meer kijk ik ernaar uit om naar school te gaan, want dan wordt het werkelijkheid. Op dit moment voel ik me heel erg geliefd, zeker na het lezen van al jullie lieve berichtjes in mijn ‘notebook’. Toen kwam wel even het besef dat ik het echt ga doen, dat de droom in mijn hoofd letterlijk werkelijkheid wordt. Op dit moment ben ik alles nog een beetje aan het verwerken, maar zodra ik meer weet/hoor/beleef of gewoon iets geks, dan laat ik het jullie weten :)
With lots of love!!
Nana
-
18 Februari 2018 - 09:13
Ellen:
Hey Moppie,
Wat vind het ongelofelijk knap van je dat je dit avontuur bent aangegaan. Wat vond ik het moeilijk toen je echt wegging een woensdagavond, helemaal alleen de wijde wereld in! Ik vond nog het ergste dat je helemaal alleen was. Maar ja je ben een kind van je moeder, en die kletst met iedereen hahaah!
We hebben hele mooie gesprekken gehad, die voor mij ook waardevol zijn.
Je heb het Notebook gelezen wat een mooie woorden staan daar in he!
Tja het is niet voor jouw alleen een stap maar ook voor mij is het heel even wennen, het huis is wel heel erg leeg zonder jouw. Maar de gedachte dat je het naar je gelukkig ben waar je nu ben troost me! Maar naar Zweden, of Finland had ook leuk geweest en had ik je nog is op kunnen zoeken hahah! Meid geniet van je tijd voor je het weet is het weer voorbij!
Love You :>
Mam. -
18 Februari 2018 - 10:12
Cora Van Zetten:
Heel veel plezier daar in het verre land. Vind het stoer van je zover bij je familie vandaan. -
18 Februari 2018 - 14:46
Priscilla:
Hé meissie!
Wow je bent er al! de tijd is echt gevlogen, en zo zal het daar voor jou ook zijn, dat weet ik zeker! 5 maanden is echt zo voorbij, maar wat super stoer & dapper dat je dit door hebt gezet!
Die reis 33 uur, dat is wel wat anders dan Spanje hihi!
Fijn dat je meteen enthousiast bent ontvangen door Louisa, dat geeft zeker meteen een geruststelling!
Ik ben benieuwd hoe het je op school vergaat, en wacht met spanning je volgende berichtje af!
Dikke kus je nicht Pris! uit het koude Nederland! -
18 Februari 2018 - 20:20
Jan De Visser:
Hoi Mariëlle,
Een lange en vermoeiende reis maar het is zeker de moeite waard. We gaan je belevenissen volgen en mee genieten van je ervaringen. Veel succes maandag.
Groetjes, Jan -
18 Februari 2018 - 22:44
Nettie De Visser Kraan:
hoi Marielle
Heel veel plezier in het verre Tasmanië. Geniet er voor 100% van maar wees wel voorzichtig.
succes morgen op school.
groetjes van Nettie
-
19 Februari 2018 - 11:11
Nahom:
Hoi Tostii, (een bijnaam die je zeker lang niet hebt gehoord)
Dat is lang geleden, maar fijn te horen dat het zo goed met je gaat. Wens je veel success op je avontuur, zoals je omschrijving al zij... ben ik jaloers.
Groetjess Nahom -
23 Februari 2018 - 10:19
Peter Kuipers:
Hallo Mariëlle,
hoe is je eerste week bevallen?
Je mag er 5 maanden over doen, maar zoek even uit
wat de 3 lekkerste biertjes zijn. Zodat ik aan het
eind van het jaar ineens aan de top 3 kan beginnen.
Maar ga vooral leuke dingen doen.
Groetjes Peter -
24 Februari 2018 - 19:42
Paoa:
Ha Mariëlle,
Ik vind het heel bijzonder dat uit je comfort zone bent gestapt en hier dus al 1.5 jaar mee bezig bent geweest. Vindt het geweldig en ben blij dat je het zo naar je zin hebt. En natuurlijk ben ik erg trots op je!!
Groetjes,
Jack
-
04 Maart 2018 - 20:58
Diana Kraan-Wander:
Hey Mariëlle,
wat leuk dat we je hier kunnen volgen... Ik ga je verslagen allemaal lezen hoor!!!
Wat ontzettend stoer van je om deze reis zo alleen aan te gaan en ben heel benieuwd naar je verhalen...
Groetjes Diana -
19 Maart 2018 - 00:56
Andrea:
Heyyyy oliebol!
Ik lees dit uiteraard nu pas. Maar wat tofff dat je dit doet zeg! Ik wens je echt heeeeeeel veel plezier en succes op dit mooie avontuur! Genieeeeet ervannn
Dikke kus
Drea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
