Busy weeks

Hehoii, het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb… dat komt door de hectische weken die ik heb gehad. Het was moeilijk om tijd te vinden waar je even gaat zitten en gaat schrijven wat je doet (klinkt gek als ik het zo opschrijf). Maarja aan de andere kant heb je zo ook meer te vertellen, als het goed is :)

Afgelopen twee weken heb ik mijn eerste wedstrijd op kunstgras gespeeld, voor het eerst ‘echt’ op zondag gevoetbald, voor het eerst een grote brekkie burger (maccas aka McDonalds ontbijtburger met een burger, ei, bacon en rösti), voor het eerst meer dan 300km gereden (+ 4 uur) [met genoeg stops natuurlijk…] en voor het eerst een interview gehad. Jupp je leest het goed, ik kom in het magazine van de Hogeschool Rotterdam met mijn verhaal om andere een inkijkje te geven hoe het is om in het buitenland te studeren en hopelijk te inspireren om het zeker te gaan doen.
Ook heb ik een sterrenhemel gezien die zo bijzonder was dat overal waar je keek, er sterren waren. Maar het hoogtepunt was toch het zien (niet direct) van de aurora. AURORAAAAAAA

Wist je dat er twee plekken op aarde waar je de aurora kunt zien, namelijk rond de noord- en zuidpool. Hier vind je de noorder- en zuiderlichten. Ik heb dus de ‘southern lights’ gezien. Mijn goeie hemel. Het zien van de aurora in Tasmanië is niet heel bijzonder, omdat het vaker voorkomt dat je het in Tassie kan zien en soms zelfs op het mainland. Alleen de mate in hoeverre je het kunt zien verschilt, zo is het makkelijker te zien als je dichter bij de noord- of zuidpool bent. Een aurora ontstaat doordat er deeltjes van de zon los laten en terecht komen in het universum (solar wind). Deze deeltjes hebben een ongelofelijke snelheid en zijn radioactief, maar als ze bij aarde terecht komen houd het magnetisch veld rondom de aarde de deeltjes tegen en begeleid ze naar de noord- en zuidpool (onze magnetische polen). Het duurt 3 dagen voordat deze deeltjes aarde bereiken, dus de wetenschap kan pas 3 dagen echt vooruit voorspellen.

Wij zijn dus op donderdagmiddag vertrokken richting Swansea, een plaatje aan de oostkust. Hoe verder verwijdert van alle lichten om je heen, des te beter je het ziet. Daarnaast was het die dagen redelijk but weer. Het was merendeel bewolkt en redelijk koud. Ook kan je de aurora niet met het blote oog zien, daarvoor het aantal deeltjes te weinig. Je kunt het wel zien door een camera, aangezien je deze zo kan instellen dat de sluiter gedurende een langere periode openblijft en daardoor veel meer licht binnenlaat. In de winterperiode heb je meer kans om het te zien, aangezien het dan donkerder is. Dus wie weet, ga ik er nog wel een keer op uit om de aurora te bewonderen.

Het weer de afgelopen weken was zo raar. Terwijl ik dit typ, zit ik in mijn hemdje in de zon (bloedheet), maar gister bijvoorbeeld was het gewoon soort van koud dat ik 3 lagen aanhad. ’s Nachts wordt het langzamerhand steeds kouder, een dag stond ik vroeg op om een even te lopen terwijl de zon opgaat en was de autoruit bevroren -1! (Ik ging met de auto naar een plek om te lopen…. ) Het gekke is ook, ik begin zo erg te wennen aan hoe het leven hier gaat. dat ik sommige dingen niet meer zie als voorheen. Vooral de kleine dingen, dat ik niet meer merk dat het vreemd of anders is. Bijvoorbeeld dat als je midden in de nacht autorijdt, het normaal is dat je bijna niemand tegenkomt, je geen lichten nergens ziet (behalve je eigen koplampen) en dat je gewoon midden op de snelweg kan stoppen om de sterrenhemel te bewonderen.

Had ik al verteld van het aantal roadkills? Ik denk het niet. In Tassie, en in Australië algemeen, leven veel dieren en zeker nachtdieren. Dus als je s’avonds autorijdt kan het voorkomen dat je heel veel dieren gewoon op de weg ziet lopen aangezien er geen lantaarnpalen zijn (of enige vorm van verlichting anders dan de koplampen). Je moet daarom extra goed opletten, want het kan zomaar zo zijn dat je er één aanrijdt. Overdag zie je redelijk veel roadkills rond de wegen liggen, echt heel sneu. Zo hadden wij dit weekend ook een roadkill. Super zielig, maar bijna onoverkomelijk met het aantal kilometers dat we afleggen. Wat een dier doet als het in complete angst is, weet niemand. Het kan zomaar zo zijn dat op het laatste moment het dier voor je auto springt of rent. Letterlijk. Er is niet veel dat je kunt doen, aangezien het zo onvoorspelbaar is wat een dier gaat doen, dat stel je voor je eromheen wilt rijden het dier alsnog voor je wielen springt. Ik had ook zo’n “bijna” ervaring. Ik zag een wilde Tasmaanse duivel op het laatste moment, dus ik remmen en hopen om eromheen te sturen en gelukkig bleef hij daar waardoor we allebei met de schrik vrij kwamen. Maar toch, het zit in zo’n klein hoekje… Hoop dat ik het niet mee ga maken.

Deze week wordt het bikkelen voor school, zeker nu de examens dichterbij komen en het steeds lastiger wordt. Ik ben optimistisch ingesteld en dat zorgt voor een goede vibe. Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen en dat jullie lekker mogen genieten van het lekkere weer, zolang dat er nog is bij jullie :))

With lots of love,
Nana


Pictures:
https://www.flickr.com/gp/138918625@N02/cDJi52