Even slikken
Door: Nana
Blijf op de hoogte en volg Nana
26 Maart 2018 | Australië, Launceston
________
Even slikken, dat is wat ik nu doe. Ik heb net gehoord dat iemand van de familie is overleden. Vandaar dat dit verhaal anders zal zijn dan alle andere, het verhaal waarmee ik al was begonnen vind je hieronder (ik schrijf meestal in etappes). Op dit moment neem ik een moment stilte om te beseffen hoe goed ik het heb, hoe gezegend ik ben en om te beseffen dat het leven maar voor even is. Ik hoop dat jullie hetzelfde (kunnen) doen. Bij deze wil ik laten weten dat ik van jullie allemaal hou, al mijn vrienden en familie en wil ik ook zeggen dat ik blij ben dat jullie er zijn.
________
Goeiemorgen lieve mensen. Wat gaat de tijd toch snel en wat krijg voor lieve berichten, dat doet me zo goed! Jullie klok is een uur vooruit gegaan dus het zal ook wel even wennen zijn, weer anders met omrekenen. Maar dat komt helemaal goed natuurlijk…. [voor jullie is het erger, een uur minder slaap]
Mijn week was zeer gevuld, mijn god. Zoveel dingen gedaan, zoveel dingen gezien en zoveel dingen meegekregen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar het is hier zo bijzonder. Het leven in het algemeen, zoveel moois.
Deze week was gevuld met een paar hoogtepunten, het was mijn eerste stress schoolweek (veel opdrachten die ik moest inleveren), maar ben ook naar een musical geweest (les misérables) wat heel bijzonder was. Het was een 3 uur durende musical waarin zoveel indrukken werden gemaakt. In Nederland ga ik niet zo vaak naar een musical, maar na dit te hebben gezien ga ik toch proberen om vaker te gaan! Ook heb ik voor het eerst bloed gedoneerd. Dat was een hele gekke ervaring, om onder andere het bloed uit je te zien vloeien. Maar het was wel goed, het voelde alsof je iets goed doet voor de wereld. Blij om iets bij te dragen! En deze week kwam Joyce langs, mijn zaalvriendinnetje uit Nederland die in Australië aan het reizen is. Met haar en met Agatha/Nick ben ik dit weekend heel druk geweest.
Ons avontuur begon vrijdagochtend, we gingen naar cradle mountain wat onder andere een onderdeel is van een gebied wat op de werelderfgoed lijst staat. Helaas was het een beetje regenachtig wat het wat minder maakte, maar het gaf ook wel iets bijzonders. Bijvoorbeeld dat je de druppels van de bladeren af zag vallen of dat je een regenachtige rots ziet, de kleine dingen. In totaal hebben we 23km afgelegd in 7 uur en zijn we 150 trappen opgegaan met een hoogte verschil van minimaal 400m. Zou je het geloven als ik zei dat ik een berg heb beklommen? Kleine Jeltje de berg op ahahah, het was zo mega steil en het waren zooooooooooooveel treden (rotsblokken). Gelukkig waren we (letterlijk) in de wolken toen we boven stonden, dus geen mooi uitzicht voor ons. Maar de ervaring om de berg op de lopen, het meer wat je bij elke meter ziet veranderen, de natuur om je heen, de geluiden die de vogels maken, dat soort dingen maken de trip bijzonder. Helaas waren we een beetje laat, waardoor we een omweg gingen maken maar wat er wel voor zorgde dat we de laatste shuttle bus miste. Hierdoor moesten we het hele eind (10km) naar de parkeerplaats lopen, super gek om in het pikkedonker in het bos te lopen. Gekke ervaring.
De volgende dag een klein beetje uitgeslapen en zijn Joyce en ik samen op pad geweest. Super gek om weer Nederlands te kunnen praten anders dan het te typen in verslagen zoals dit of het bellen via het internet. We zijn naar een oude mijn geweest, waarin de geschiedenis een beetje tot leven kwam. Ook zijn we naar het noordelijkste punt van de tamar river geweest wat prachtig was. De regen was aan het weggaan en de zon kwam te voorschijn waardoor het uitzicht zo mooi werd. Als je de foto’s ziet, kan je het voorstellen dat je dat uitzicht elke dag ziet of dat je een broodje eet kijkend naar het water. Om je vinger bij af te likken, letterlijk wat dat broodje betreft.
Later op de avond zijn we eerst boodschappen gaan doen, want ik had een voortreffelijk idee. Al zeg ik dat zelf, de anderen vonden dat ook… #justsaying. Ik had het idee om patat te bakken, oerhollands patatje oorlog. Mamamia, verrukkelijk!!!!!!! Het duurde eeuwen voordat alles gebakken was, maar het was zo lekker… Nooit zal het zo lekker als de patatjes thuis worden, maar als je allang geen normale patatjes meer op heb, dan is het heerlijk. Aussies eten niet zoveel patat en als ze dat doen ook nog eens zonder saus. Voor iemand uit het mayonaise land is dat heel gek hahahah.
Zondag gingen we al vroeg weg, 7am. Jeetjemineetje wat vroeg.. Op weg naar Maria Island, een beetje mijn eiland dus :) Onderweg heb ik mijn eerste meat pie op, lekker maar anders. Bij aankomst was het zo regenachtig dat de ferry waarmee we naar het eiland gingen vertraagd was. Eenmaal op de ferry, die leek op de waterbus in Rotterdam, was het water zo ruig. Het ging alle kanten op, ik wou een video/foto maken maar dat was echt niet te doen zonder te vallen, mezelf of mijn telefoon. Eenmaal op het eiland kijk je je ogen uit, zoveel groen, zoveel moois, blauw water, wit strand. Na letterlijk 20 minuten lopen kwam de zon door en die ging niet meer weg. Ik ben zelfs verbrand, kan je dat geloven (ook al is dat niet zo moeilijk)?! Ik heb de painting cliffs gezien en fossielen van 290 miljoen jaar oud, maar ook wombats van dichtbij en kangeroo’s/wallaby’s.
Later zijn we op het vaste land blijven overnachten, het was een hele lange dag. Waarop ik het nieuws kreeg dat Peter, de vriend van mijn oma, op sterven ligt. Dit kwam als een bom uit de heldere hemel vallen. Toen ik wegging, wist ik dat dit soort dingen konden gebeuren, maar dat het daadwerkelijk zou gebeuren had ik nooit voor ogen gehouden. Op dat moment besefte ik dat ik totaal aan het genieten ben, ik had de heldere hemel boven me met de meest mooie sterren, het strand was op loopstand en je hoorde het suizen van de zee. En op dat zelfde moment besefte ik hoe ver ik van thuis ben, ver verwijderd van mijn veilige haven. Het enige wat ik op dat moment wou, was om er te zijn voor de mensen die me dierbaar zijn en ze een dikke knuffel en kus te geven. Op dat moment kwam even alles bij elkaar.
Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen waar ik bij aan kan kloppen als ik een schouder nodig heb en daar ben ik heel dankbaar voor.
________
Na het herlezen van mijn verhaal, besef ik maar al te goed hoe goed ik het heb en hoe dankbaar ik ben voor het feit dat ik deze trip mag maken. Deze ervaring heeft nu al mijn leven veranderd, in de zin van; mijn perspectief op een hoop dingen. Ik denk dat deze ervaring me nu zoveel waard is, iets wat niet uit te drukken is in geld of kennis, maar misschien wel in wijsheid van het leven.
Hele dikke knuffel en kus vanuit het verre Australië! Moge het allemaal goed gaan met jullie… <3
With lots of love,
Nana
Fotolink:
https://www.flickr.com/gp/138918625@N02/44N2Di
Even slikken, dat is wat ik nu doe. Ik heb net gehoord dat iemand van de familie is overleden. Vandaar dat dit verhaal anders zal zijn dan alle andere, het verhaal waarmee ik al was begonnen vind je hieronder (ik schrijf meestal in etappes). Op dit moment neem ik een moment stilte om te beseffen hoe goed ik het heb, hoe gezegend ik ben en om te beseffen dat het leven maar voor even is. Ik hoop dat jullie hetzelfde (kunnen) doen. Bij deze wil ik laten weten dat ik van jullie allemaal hou, al mijn vrienden en familie en wil ik ook zeggen dat ik blij ben dat jullie er zijn.
________
Goeiemorgen lieve mensen. Wat gaat de tijd toch snel en wat krijg voor lieve berichten, dat doet me zo goed! Jullie klok is een uur vooruit gegaan dus het zal ook wel even wennen zijn, weer anders met omrekenen. Maar dat komt helemaal goed natuurlijk…. [voor jullie is het erger, een uur minder slaap]
Mijn week was zeer gevuld, mijn god. Zoveel dingen gedaan, zoveel dingen gezien en zoveel dingen meegekregen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar het is hier zo bijzonder. Het leven in het algemeen, zoveel moois.
Deze week was gevuld met een paar hoogtepunten, het was mijn eerste stress schoolweek (veel opdrachten die ik moest inleveren), maar ben ook naar een musical geweest (les misérables) wat heel bijzonder was. Het was een 3 uur durende musical waarin zoveel indrukken werden gemaakt. In Nederland ga ik niet zo vaak naar een musical, maar na dit te hebben gezien ga ik toch proberen om vaker te gaan! Ook heb ik voor het eerst bloed gedoneerd. Dat was een hele gekke ervaring, om onder andere het bloed uit je te zien vloeien. Maar het was wel goed, het voelde alsof je iets goed doet voor de wereld. Blij om iets bij te dragen! En deze week kwam Joyce langs, mijn zaalvriendinnetje uit Nederland die in Australië aan het reizen is. Met haar en met Agatha/Nick ben ik dit weekend heel druk geweest.
Ons avontuur begon vrijdagochtend, we gingen naar cradle mountain wat onder andere een onderdeel is van een gebied wat op de werelderfgoed lijst staat. Helaas was het een beetje regenachtig wat het wat minder maakte, maar het gaf ook wel iets bijzonders. Bijvoorbeeld dat je de druppels van de bladeren af zag vallen of dat je een regenachtige rots ziet, de kleine dingen. In totaal hebben we 23km afgelegd in 7 uur en zijn we 150 trappen opgegaan met een hoogte verschil van minimaal 400m. Zou je het geloven als ik zei dat ik een berg heb beklommen? Kleine Jeltje de berg op ahahah, het was zo mega steil en het waren zooooooooooooveel treden (rotsblokken). Gelukkig waren we (letterlijk) in de wolken toen we boven stonden, dus geen mooi uitzicht voor ons. Maar de ervaring om de berg op de lopen, het meer wat je bij elke meter ziet veranderen, de natuur om je heen, de geluiden die de vogels maken, dat soort dingen maken de trip bijzonder. Helaas waren we een beetje laat, waardoor we een omweg gingen maken maar wat er wel voor zorgde dat we de laatste shuttle bus miste. Hierdoor moesten we het hele eind (10km) naar de parkeerplaats lopen, super gek om in het pikkedonker in het bos te lopen. Gekke ervaring.
De volgende dag een klein beetje uitgeslapen en zijn Joyce en ik samen op pad geweest. Super gek om weer Nederlands te kunnen praten anders dan het te typen in verslagen zoals dit of het bellen via het internet. We zijn naar een oude mijn geweest, waarin de geschiedenis een beetje tot leven kwam. Ook zijn we naar het noordelijkste punt van de tamar river geweest wat prachtig was. De regen was aan het weggaan en de zon kwam te voorschijn waardoor het uitzicht zo mooi werd. Als je de foto’s ziet, kan je het voorstellen dat je dat uitzicht elke dag ziet of dat je een broodje eet kijkend naar het water. Om je vinger bij af te likken, letterlijk wat dat broodje betreft.
Later op de avond zijn we eerst boodschappen gaan doen, want ik had een voortreffelijk idee. Al zeg ik dat zelf, de anderen vonden dat ook… #justsaying. Ik had het idee om patat te bakken, oerhollands patatje oorlog. Mamamia, verrukkelijk!!!!!!! Het duurde eeuwen voordat alles gebakken was, maar het was zo lekker… Nooit zal het zo lekker als de patatjes thuis worden, maar als je allang geen normale patatjes meer op heb, dan is het heerlijk. Aussies eten niet zoveel patat en als ze dat doen ook nog eens zonder saus. Voor iemand uit het mayonaise land is dat heel gek hahahah.
Zondag gingen we al vroeg weg, 7am. Jeetjemineetje wat vroeg.. Op weg naar Maria Island, een beetje mijn eiland dus :) Onderweg heb ik mijn eerste meat pie op, lekker maar anders. Bij aankomst was het zo regenachtig dat de ferry waarmee we naar het eiland gingen vertraagd was. Eenmaal op de ferry, die leek op de waterbus in Rotterdam, was het water zo ruig. Het ging alle kanten op, ik wou een video/foto maken maar dat was echt niet te doen zonder te vallen, mezelf of mijn telefoon. Eenmaal op het eiland kijk je je ogen uit, zoveel groen, zoveel moois, blauw water, wit strand. Na letterlijk 20 minuten lopen kwam de zon door en die ging niet meer weg. Ik ben zelfs verbrand, kan je dat geloven (ook al is dat niet zo moeilijk)?! Ik heb de painting cliffs gezien en fossielen van 290 miljoen jaar oud, maar ook wombats van dichtbij en kangeroo’s/wallaby’s.
Later zijn we op het vaste land blijven overnachten, het was een hele lange dag. Waarop ik het nieuws kreeg dat Peter, de vriend van mijn oma, op sterven ligt. Dit kwam als een bom uit de heldere hemel vallen. Toen ik wegging, wist ik dat dit soort dingen konden gebeuren, maar dat het daadwerkelijk zou gebeuren had ik nooit voor ogen gehouden. Op dat moment besefte ik dat ik totaal aan het genieten ben, ik had de heldere hemel boven me met de meest mooie sterren, het strand was op loopstand en je hoorde het suizen van de zee. En op dat zelfde moment besefte ik hoe ver ik van thuis ben, ver verwijderd van mijn veilige haven. Het enige wat ik op dat moment wou, was om er te zijn voor de mensen die me dierbaar zijn en ze een dikke knuffel en kus te geven. Op dat moment kwam even alles bij elkaar.
Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen waar ik bij aan kan kloppen als ik een schouder nodig heb en daar ben ik heel dankbaar voor.
________
Na het herlezen van mijn verhaal, besef ik maar al te goed hoe goed ik het heb en hoe dankbaar ik ben voor het feit dat ik deze trip mag maken. Deze ervaring heeft nu al mijn leven veranderd, in de zin van; mijn perspectief op een hoop dingen. Ik denk dat deze ervaring me nu zoveel waard is, iets wat niet uit te drukken is in geld of kennis, maar misschien wel in wijsheid van het leven.
Hele dikke knuffel en kus vanuit het verre Australië! Moge het allemaal goed gaan met jullie… <3
With lots of love,
Nana
Fotolink:
https://www.flickr.com/gp/138918625@N02/44N2Di
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
